پسوریازیس یک بیماری شایع و مزمن پوستی در دنیا است به طوری که تخمین زده شده است بیش از 2% مردم دنیا گرفتار این بیماری هستند. علت دقیق این بیماری چندان مشخص نیست اما عوامل ژنتیکی و توارث در بروز بیماری نقش دارد زیرا بسیاری از افراد مبتلا دارای یک سابقه از این بیماری در خانواده یا اقوام خود هستند. بررسی ها و تحقیقات دانشمندان حاکی از این است که این بیماری یک نوع عارضه وابسته به سیستم ایمنی بدن (بیماری خود ایمن یا Autoimmune) است. در افراد مبتلا به پسوریازیس سایتوکاین ترشح شده از لنفوسیت های T با اثر بر روی سلول های لایه اپیدرمی پوست (کراتینوسیت ها) باعث تکثیر بیش از حد آن ها می شوند. متعاقب تکثیر و تولید سریع سلول ها، بسیاری از این سلول ها نیز می میرند و تجمعی از چندین لایه سلول مرده را در سطح پوست پدید می آورند. این امر موجب بروز فلس های پوستی، افزایش سرعت پوسته ریزی پوست و ضخامت و خشکی گسترده پوست می شود. از طرفی واکنش های التهابی در پوست منجر به قرمزی، خارش و دردناک شدن پوست افراد مبتلا به پسوریازیس می شود. پوسته ریزی به همراه واکنش های التهابی موجب ناراحتی افراد مبتلا شده و بر کیفیت زندگی و روابط اجتماعی آن ها اثر می گذارد لذا درمان این بیماری از اهمیت بسزایی برخوردار است.