تاریخچه داروسازی در ایران

داروسازی در ایران سابقهای کهن دارد که به دوران باستان و تمدنهای اولیه در فلات ایران بازمیگردد. ایران با دارا بودن تمدنهایی مانند ایلام، ماد، هخامنشی، اشکانی و ساسانی، همواره در زمینه پزشکی و داروسازی پیشگام بوده است.

دوران باستان

در ایران باستان، پزشکی و داروسازی با عقاید زرتشت و استفاده از گیاهان دارویی پیوند خورده بود. کتاب «اوستا» به ویژه بخش «وندیداد»، شامل دستورات پزشکی و استفاده از گیاهان برای درمان بیماریها بوده است. در دوران هخامنشی، پزشکان ایرانی مانند آترباد، از ترکیبات گیاهی و معدنی برای درمان استفاده میکردند.

دوره اسلامی

با ظهور اسلام و گسترش علوم، دانشمندان ایرانی نقش بزرگی در پیشرفت داروسازی ایفا کردند. ابن سینا در کتاب «قانون در طب»، صدها داروی گیاهی و معدنی را معرفی کرد. همچنین، زکریای رازی در «الحاوی» و «منصوری» به شرح داروها و روشهای درمانی پرداخت. در این دوره، داروخانههای عمومی (صیدله) و بیمارستانها مراکز مهم تهیه و توزیع دارو بودند.

دوره صفویه تا قاجار

در عصر صفوی، داروسازی سنتی رونق داشت و داروهای گیاهی مانند گل گاوزبان، زعفران و شیرینبیان مورد استفاده قرار میگرفت. در دوره قاجار، با تأسیس دارالفنون (۱۲۳۰ خورشیدی)، علوم پزشکی و داروسازی نوین وارد ایران شد و آموزش علمی داروسازی آغاز گردید.

دوره مدرن

در سال ۱۳۱۳ خورشیدی، دانشکده داروسازی دانشگاه تهران تأسیس شد و داروسازی به صورت آکادمیک تدریس گردید. پس از انقلاب اسلامی، با گسترش دانشگاهها و مراکز تحقیقاتی، صنعت داروسازی ایران پیشرفت چشمگیری داشت و امروزه ایران یکی از تولیدکنندگان مهم دارو در منطقه خاورمیانه است.

داروسازی ایران ترکیبی از دانش کهن گیاهدرمانی و فناوریهای نوین است که همچنان در حال توسعه میباشد.